Şibusawa Saçiko, Yunus Emre Enstitüsü (YEE) Tokyo’da Nazım Hikmet’ten esinlenerek ‘İnsan Manzaraları’ ismini verdiği Türk insanını yansıtan fotoğraflardan oluşan bir stant açtı.
Fotoğraf karelerine bir çocuğun sünnet merasiminden kamuflajlı Türk askerine, tespih satan sakallı adamdan, tavla atanlara kadar Türk insanına dair birçok anı sığdıran Şibusawa’nın ‘Otobüsle İstanbul’, ‘Tekne üzerinde İstanbul’, ‘İşte bu yüzden İstanbul enteresan-Çok etnikli tarihi bir kentin gerçek hayattan değerlendirmesi’ isimli kitapları ve makaleleri de bulunuyor.
Şibusawa, “ikinci memleketi” olarak nitelendirdiği Türkiye’ye sevgisini, Türk insanıyla münasebetini ve seyahatlerini anlattı.
Şibusawa, ailesini ziyarete gittiği 1981 yılında Selanik’ten trenle İstanbul’a gelme fırsatı bulduğunu, çok beğendiği İstanbul’la macerasının orada başladığını belirtti.
Şibusawa, “Pozitif-negatif fotoğraf devrinden dijitalleşen makinalara doğru” diye özetlediği Türkiye seyahatlerinde çok sayıda kare çektiğini vurguladı.
Sovyetler Birliği dağıldığında Türkiye’ye insan akını olduğunu, göç eden Rusların sokakta yerlere örtü açıp bavul ticareti yaptığını lisana getiren Şibusawa, “Profesyonel satıcı değiller. Ekmeğini kazanmaya çalışan Rus vatandaşları ve geçinmeye çalışıyordu” diye konuştu.
Şibusawa, Türkiye’nin buna müsaade vermesi sonrası Türklerin yardımseverliğinin dikkatini çektiğinin altını çizdi.
Şibusawa, 1999 Marmara sarsıntısında arkadaşlarıyla para topladığını, o devir kurulan depremzede çadırlarına bu yardımları dağıttıklarını aktardı.
HIRSIZIN DA FOTOĞRAFINI ÇEKMİŞ
Yıllar evvel de bir İstanbul seyahatinde Fener’den Fatih’e giderken eski konutların fotoğraflarını çektiğini, bu sırada kapkaça maruz kaldığını, yerde sürüklense de kamerasını bırakmadığını anlatan Şibusawa, çığlıklarını duyan bir bayanın pencereden “hırsız, hırsız” diye bağırmasıyla hırsızın kaçtığını söyledi.
Şibusawa, olayı duyan mahallelinin yardıma koştuğunu söz ederek, şunları söyledi:
“Otele geri döndüğümde baktım ki otelin önü kalabalık. Yaşlı bir amca çantayı bulmuş. Kıymetli eşyalar alınınca çantanın içinde kartvizitlik kalmış. Yaşlı amca ‘herhalde yabancı birinin çantasını çaldılar’ kanısıyla kartvizitleri inceleyince Topkapı Müzesi’nden birinin kartvizitini de bulmuş. Gezerken tanıştığım ve kartvizitini aldığım müze çalışanının kartvizitiydi… Yaşlı amca, bu kişiyi telefonla arayıp ‘böyle bir çanta buldum’ demiş. Müze vazifelisi de ‘Japon bayanı tanıyorum, daha bugün konuştuk, şu otelde kalıyor’ diye bilgilendirmiş. Olay bu türlü seyrederken polis aracıyla otelin önüne getirildim. ‘İyiyim, bir şeyim yok’ diye anlattım. Pahalı eşyalar gitti. ‘Giden, gider’ diye düşündüm, büyük bir yaralanma da olmamıştı. Japonya’ya döndüm.”
Çektiği fotoğraflara tekrar baktığında hırsızların fotoğrafını da çektiğini fark ettiğini, Türk emniyet yetkililerine bu fotoğrafların da yer aldığı bir mektup gönderdiğini söyleyen Şibusawa, bir ay sonra Türkiye’deki arkadaşlardan “meşhur oldun, gazetelere çıktın” diye e-posta ve telefonlar geldiğine işaret etti.
Emniyete postaladığı fotoğraflar vasıtasıyla Türk polisinin kapkaççıları yakaladığını belirten Şibusawa, Türk dostlarından çok sayıda özür bildirisi aldığını anlattı.
Şibusawa, “Türkiye’nin asıl dikkat çekeni Türk insanı. Zira Türk insanı gerek sıcaklığı gerek yakınlığıyla Türkiye’nin duyurulması gereken özelliklerinden biri” dedi.
40 yıllık seyahat deneyimlerini özetleyen Şibusawa, öteki milletlerle kıyasladığında, Türk insanını “hayatı zevk alarak yaşayan, güler yüzlü, misafirperver” olarak nitelendirdi.
Şibusawa, “Yolun kenarında 3 amca oturmuş, karpuz yiyor, ‘afiyet olsun’ diyorsun. Çabucak ‘gel gel otur’ diyorlar, ikram ediyorlar ve bu her gün oluyor” diye konuştu.
Şaşkınlığını gizleyemediğini vurgulayan Şibusawa, “Böyle bir ülke bulmak çok mümkün değil, hiç tanımadığın bir beşere ‘gel, otur’ diyebilmek” tabirlerini kullandı.
Şibusawa, hayatın aksiliklerine karşın “misafirperver ve güler yüzlü Türk beşerinin hayatı dolu dolu ve müspet bakış açısıyla” yaşadığını gözlemlediğini kaydetti. (AA)